Mijn vrouw Estrella en ik ontmoetten Omar tijdens onze eerste reis naar Zanzibar. Ik had in The Lonely Planet een hotelletje aan de oceaan gevonden dat er erg leuk uitzag. Toen we met onze gammele huurauto bij het hotelletje aankwamen, zat het toegangshek op slot. Toen ik er tegen duwde, zwaaide het niet open, maar hing het uit de scharnieren. De oprit lag bezaaid met bouwmaterialen en pas na luid getoeter en "hallo, hallo!" geroep kwam er schoorvoetend iemand aan.  Het was een man met een nonchalant rqsta-kapsel en een brede glimlach.  Hij leidde ons rond door het hotel, dat een mooie tuin had met uitzicht op de oceaan. Vanuit een strandbar klonk het gehoest van een jongeman in een hangmat. Op de grond naast de hangmat lag een lege fles whisky op het zand. Het was duidelijk dat de heren de avond ervoor een feestje hadden gehad. Onze rastaman, die zich voorstelde als Omar, leidde ons rond door de half vervallen kamers. Met een beetje werk zou dit hotelletje omgetoverd kunnen worden tot een waar paradijs, maar de eigenaar was terughoudend om te investeren, zei Omar.  De volgende dagen nam hij ons mee om het strand te verkennen en liet hij ons de verschillende schelpen en hun toepassingen zien.  Hij gebruikte de schelp van de dode zee-egel als zonnebril.  Ondanks de slechte service - er was vaak geen water en het beddengoed was sporadisch - bleven we drie nachten in het hotel. We waren de enige gasten, want een jong Frans gezin was na de eerste nacht gevlucht. Toen we een paar maanden later terugkeerden naar Zanzibar, was Omar verdwenen. De twee bewakers van het hotel kenden hem niet. Die nacht drong het langzaam tot me door dat Omar geen werknemer van het hotel was.  Hij was daar gewoon gaan zitten en had zich aan ons voorgesteld als degene die verantwoordelijk was voor de zaak. En natuurlijk had hij de 60 dollar per nacht die we hadden betaald in zijn zak gestoken. Voor ons was het de eerste barst in het vertrouwen dat we hadden in Afrikaanse vriendelijkheid.