De Spaanse pers vermoedde verkeerdelijk een 'bromance' tussen Sanchez en De Wever.

“Pff, cae fuego!”, zegt mijn vrouw terwijl ze zich koelte toewuift met haar onafscheidelijke waaier. “Er valt vuur”, het is een uitdrukking waar ik nog altijd moet aan wennen, maar hier in Andalusië behoort het tot het standaard repertoire, zoals wij “de regen valt met bakken uit de lucht” zeggen wanneer het pijpenstelen giet. He is dertig graden, wat voor deze tijd van het jaar inderdaad al behoorlijk heet is, al zijn we in juli en augustus veel erger gewend.Maandagnacht was het hier de ’Noche de San Juan’, een traditioneel sint-Jansfeest waarbij de zonnewende wordt gevierd  en op het strand vuren worden aangestoken en sardientjes worden geroosterd.  Na middernacht is het de bedoeling om  in zee te baden om alles wat voorbij is weg te wassen en de drie geheime wensen die je op een papiertje hebt geschreven  te verbranden in het vuur. Oude heidense rituelen die door de kerk werden geïncorporeerd om die dag de geboorte van Johannes de Doper te vieren.Spanjaarden die niet aan de kust wonen zetten dan twee dagen voordien schalen met water buiten die door het maanlicht ‘gezuiverd’moeten worden. “Allemaal poespas” zegt onze vriend Salva die niet bijgelovig en ook niet gelovig is.  We dineren met hem en zijn vrouw Montse bij een strandbarretje dat aan een afgelegen privé baaitje ligt.  Dat is op deze drukke avond geen overbodige luxe, want de meeste stranden kreunen op de noche de San Juan onder de toeloop van hordes feestvierders die de hitte van de stad willen inruilen voor een verkoelende nachtelijke zwempartij.  Ik zal de volgende ochtend in de krant lezen dat de Malagueta, Malaga’s grootste strand, nog maar eens in een vuilnisbelt is veranderd door alle troep die de feestvierders hebben achtergelaten. Sint Jan valt samen met het einde van het schooljaar, zodat het voor de jeugd het perfecte moment is om voor een laatste keer feest te vieren voor er voor de meesten een nieuw hoofdstuk begint.  Plastic bekers, glazen flessen en lege blikjes opruimen hoort er dan duidelijk niet bij: de vuilnisdienst van de stad kent haar Pappenheimers en staat om zes uur ’s ochtends al paraat om met bulldozers het strand schoon te vegen en de laatste dronkelappen aan de kant te slepen.  Terwijl mijn vrouw en haar vriendin het water van de Middellandse zee opzoeken, blijf ik achter met Salva en een glas wijn  om de toestand in de wereld en de Spaanse politiek te bespreken.   Terwijl het er vorige week  nog naar uitzag dat premier Sanchez zou bezwijken onder de corruptieschandalen en zelfs de columnist van de krant El Mundo al Sanchez zijn politieke begrafenis aan het voorbereiden was, slaagde meester-politicus Sanchez er door een onverwacht manoeuvre  in om de publieke opinie terug aan zijn kant te krijgen door op de NATO top in Den Haag dwars te gaan liggen voor de door Trump en Rutte geëiste bijdrage van5% van het BBP.  “Niets zo handig als een buitenlandse vijand zoeken om je binnenlandse problemen op te lossen”, aldus mijn vriend Salva tussen twee slokken rode wijn door. “En is er momenteel een beter zwart schaap denkbaar dan Donald Trump? Bovendien krijgt Sanchez meteen zijn over de corruptie  mopperende coalitiepartners op links mee door te zeggen dat hij de Spaanse welvaartsstaat wil beschermen eerder dan zoveel  te investeren in defensie. En hop! De corruptie-affaires verdwijnen naar de achtergrond. ”Sanchez kreeg in Den Haag onverwachte steun van de Belgische premier Bart De Wever schrijft de krant La Vanguardia later.Ik citeer; “De’ultraconservatieve  Belgische premier verdedigde de stellingname van Sanchez door te zeggen dat er geen exclusieven zijn en er verschillende manieren zijn om die 5 % te interpreteren. “ Als Sanchez hiermee wegkomt”, is dat geniaal”, citeert de krant De Wever nog ”en genialiteit inspireert”. La Vanguardia pikte duidelijk het bijtende sarcasme van De Wever niet op, iets dat ze bij het online medium El Español wel doorhadden, waar ze De Wever neerzetten als één van Sanchez grootste tegenstanders in Den Haag, wat dan ook weer bij de haren gesleurd was. Je merkt bij het lezen van de commentaren in deze kranten dat de subtiliteit van politieke uitspraken vaak verloren gaat in de vertaling. Of die communicatiestoring bij de zender of de ontvanger ligt, laat ik in het midden. Trump heeft inmiddels al  laten weten dat, als Sanchez zijn 5% niet nakomt, de Amerikanen de importtarieven voor Spaanse producten zullen verdubbelen.   “Misschien moet De Wever aan Sanchez vragen om een Brusselse regering te vormen”, zeg ik tegen mijn vrouw bij het ontbijt, nu het er op lijkt dat ‘meneer Teflon’ toch maar weer mooi aan de Spaanse Inquisitie is ontsnapt, waardoor ik me de schier onmogelijke  taak op de hals haal om haar de Belgische staatsstructuur uit te leggen. “ Hier, een Paracetamol”, zeg ik “neem alvast maar in, want ik ga met het Egmont Pact beginnen. Die nacht moet ik haar ruw uit een nachtmerrie wakker schudden omdat ze luidop in haar slaap en badend in het zweet “ Hugo Schiltz ! Hugo Schiltz! en ‘Vlaamse rand!”gilt, net toen ik aan onze ‘persoonsgebonden aangelegendheden’ wilde beginnen.