Het dramatische weekend van de Spaanse premier Sanchez:” Hou me tegen, of ik hou me in!”
“Geef me 5 dagen om na te denken.”Met deze dramatische aankondiging probeerde de Spaanse socialistische premier Pedro Sanchez vorige week de aandacht af te leiden van de schandaalsfeer waarin zijn vrouw Begonia - geen naam uit een Jommeke strip- terecht was gekomen, omwille van haar betrokkenheid als lobbyiste bij het toekennen van openbare aanbestedingen en subsidies ter waarde van 615 miljoen euro, toegekend door de regering Sanchez, voor het redden van vliegtuigmaatschappij Air Europa.
Dat een onderzoeksrechter zich plots in de zaak vastbeet na een klacht van de vakbond Manos Limpias, die aan het radicaal rechtse Vox wordt gelinkt, deed de zaak snel ontsporen: zowel Begonia als de twee dochters van Sanchez werden publiekelijk door het slijk gesleurd en zelfs zijn schoonvader bleef niet gespaard.
In een brief aan het publiek, gepost op X, aarzelde de eerste minister niet om deze beschuldigingen als een klap in het gezicht te bestempelen, die hij omschreef als een "strategie van intimidatie en afbraak" gepromoot door rechtse partijen en online media.(Merk op hoe de hoofdstroompers door Sanchez bewust uit de wind werd gezet). Sanchez kondigde vorige week vrijdag in die brief aan dat de beschuldigingen en het ‘online modder gooien' te veel druk zetten op zijn familie en dat hij zich een weekend lang ging beraden of hij al dan niet zijn taak als eerste minister ging neerleggen. Een aankondiging die insloeg als een bom, na de lange regeringsvorming en de moeizame onderhandelingen met de Catalanen van Puigdemonts Junts en de Basken van PNV. Het leek het begin van een van een Shakespeareiaans drama met Sanchez in de rol van Hamlet en Begonia in die van Ophelia. Om te weten dat er ‘something rotten is in the state of Spain’, daar heb je de Engelse bard niet voor nodig, maar ‘slachtoffer spelen’ blijkt eens te meer een beproefd middel om de aandacht af te leiden van de kern van de zaak en past inmiddels in een maatschappelijke trend waarbij ‘victimisme’ meer sympathie oplevert dan sterk leiderschap. Tijdens het weekend waarin Sanchez contempleerde over zijn toekomst vlogen de speculaties in de persheen en weer. Ging Sanchez zijn zitje in de Moncloa inruilen voor de stoel van voorzitter van de Europese raad?Een stoel die nu wordt bezet door de derière van de Belgische liberaal Charles -‘Mr Potatoehead’- Michel. Want na de liberalen komen de socialisten weer aan de beurt voor een Europese topjob en daarvoor deden twee namen de ronde: die van Sanchez en die van de Portugees Antonio Costa. Die laatste is zelf in een corruptieschandaal verwikkeld en dus niet de ideale kandidaat. Ook binnen de PSOE, waarvan Sanchez ook nog steeds de voorzitter is, werd de nacht van de lange messen voorbereid, ondanks veel openbare steunbetuigingen aan het adres van Sanchez, maar zijn ontslag zou uiteraard onvermijdelijk tot een stoelendans leiden binnen de regering waar wat socialistische ministerportefeuilles op het spel stonden en binnen de partij waar in de coulissen nog meer politiek talent ongeduldig staat te trappelen tot Sanchez baan ruimt. Zelfseerderlinkse politieke commentatoren hoopten openlijk op het ontslag van Sanchez en op een nieuwe regeringscrisis waarna dan de conservatieve Partido Popular van Feijoo gedwongen zou worden om kleur te bekennen en de Spaanse meubelen te redden en zich in nieuwe onderhandelingen met de Catalanen en de Basken klem zouden rijden. Vorige maandag kreeg Spanje echter niet het verhoopte politieke vuurwerk en kondigde Sanchez aan om, na lang overleg me zijn vrouw en zijn twee dochters, toch aan te blijven als premier. Wat een opoffering! De kat die altijd op zijn pootjes terecht komt, zoals Sanchez intussen wordt genoemd, had het weer voor elkaar gekregen, wist zich als slachtoffer van de moddergooi- campagne te presenteren en tegelijk zijn positie te versterken. De aandacht is intussen afgeleid van de zaak Begonia - die hoeft voorlopig niet te gaan verwelken in Brussel. Waarmee er overigens geen einde komt aan de corruptiezaken in Spanje; ook de Spaanse voetbalbond worstelt nog steeds met een corruptieschandaal in de nasleep van het ontslag van voorzitter en ‘onverbiddelijke zoener’ Luis Rubiales
, die naast het ongewenst op de mondzoenen van een Jenny Hermoso, spits van het Spaanse vrouwenelftal, nu ook wordt beschuldigd van omgekocht te zijn door Saoudi-Arabië om de Spaanse Supercup jaarlijks daar te organiseren, op voorwaarde -dat die supercup telkens tussen Real Madrid n Barcelona wordt gespeeld. Daarvoor is uiteraard wat gesjoemel nodig en dus schakelde Rubiales de voormalige Barçaspeler Gerard Piqué in, ook wel bekend als de voormalige meneer Shakira. DE Guardia Civil viel intussen binnen op de zetel van de Spaanse voetbalbond en in de huizen van Rubiales in Granada en de Dominicaanse republiek, waar de man in een luxe villa woonde. Zijn Porsche, twee Land Rovers en enkele luxe horloges werden in beslag genomen. Een week voordien had Rubiales in een tv-interview nog geklaagd dat hij geen cent meer had en dat hij zich niet eens een colaatje kon permitteren
.Het slachtofferschap als dekmantel:niet alleen bruikbaar voor politici. Om de déconfiture volledig te maken blijkt ook de nieuwe voorzitter van de voetbalbond, Pedro Rochas, in het corruptieschandaal te zijn verwikkeld. He ministerie van Sport heeft nu een controlecommissie aangesteld, zeer tot het ongenoegen van de UEFA en de FIFA die vinden dat ze- u raadt het goed- het slachtoffer zijn van politieke bemoeienissen. In het licht van de kandidatuur van Spanje om de wereldbeker en de Europese kampioenschappen te organiseren, zou een zeer grondig onderzoek ook wel eens lastig kunnen zijn voor wat mensen bij de UEFA en de FIFA.